Verjaardag Verlanglijstje & andere gelegenheden

  1. Manga van Tokyo Revengers, alle manga’s (in het engles)
  2. Inkt voor stempels liefst zwart, goud of zilver, soort doorzichtig blok iets waar ik dan de stempels aan vast kan maken. Of andere clear stamps (groot, doorzichtig, plat blok/plaatje, kleiner dan A5)
  3. Gelly roll gelpen zwart en wit of muji jelpen 0, 5/0,38/0,7 mm zwart of andere kleuren
  4. tombow ABT dual brush pen 553 mist purple —> ik heb nr 800,491, N95 en 620
  5. tombow ABT dual brush pen N79 warm grey2
  6. andere tombow ABT brush pen pastel achtige kleurtjes handige webshop voor de tombows en gelpen is Hobbyshop-online.nl
  7. micron fineliners pennen alle kleurtjes
  8. Nagellak pastelkleurtjes, zwart, wit, en geen glitters! Lichtgeel, beige-achtige kleurtjes(geen groen bruin of donkerbruin) of donkergroen en donkerrood (hema heeft hele leuke kleurtjes)
  9. Parfum (vanilla of zoetig geurtje: perzik?)
  10. koreaanse skincare spulletjes
  11. cheetos nibbits, oreos strawberry cheesecake vulling, werthers original en andere snacks zoals chips en chocolade Tony chocolonely witte framboos knetter, caramel zeezout melk)/ drankjes (arizona, hata , een gek flesje met japanse karakters erop(Ramune))Samyang/buldak noodles
  12. Leuke oorbellen (iets van ringetjes en ringetjes met bv sterretjes eraan hangend gewoon een beetje simpel, of leuke hangertjes, houden en niet teveel gedoe of te groot ook liever niet) het liefst de kleur goud en andere sieraden (bv ketting of ringen, ook niet te druk gewoon simpel) ook goud./Myjewellery giftcard
  13. Ledlight ledlampjes en kerstlamjes en andere leuke lampjes?
  14. leuke warme beenwarmers (maar niet per se voor ballet, maar dat ook graag!) niet te kleurrijk(zwart, wit of een effen kleur bv bourdeaux rood, geen regenbogen ofzo)
  15. Ballet rokjes(doorzichtig, donkerrood, blauw, paars, zwart) of leuke vestjes (zwart het liefst)
  16. foto lijstjes (gewoon in het zwart of wit A5)
  17. posca’s (ik heb white, beige, pink, fucsia, violet (is eigenlijk van Akasha maar we hebben het wel) , blue, light blue, green, yellow, light orange, red, en black)
  18. alcoholmarkers Winsor&Newton, ik heb manga set, skin tone set en de fantasy (?) set al
  19. Geld
  20. ohuhu markers 320 set alcohol markers (heel graag)
  21. Rituals
  22. Giftcard voor Douglas
  23. Leuke Kaarsjes:Bubble kaars – lila – 6.5×6.5×6.5 cm (of liccht roze, of licht groen) XENOS
  24. Boekenbon of ’the dragon’spromise’ OF een boekenbon
  25. LEGO ARCHITECTURE!!!!!! (Kasteel himeji, taj mahal, grote piramide van gizah, trevi fountain, falling water)
  26. Lego creator expert sets (die huisjes)
  27. Copic markers brush tip (gewoon een set)
dit zijn posca’s

Vakantie Op Het Strand

Hey, ik heet Hailey. Twee jaar geleden ging ik met mijn beste vriendin Aimee op vakantie bij het strand. We hadden een huisje gehuurd met twee kamers en een klein zoldertje. Als je het huisje binnenstapte, kwam je in de eerste en grootste: een keuken en woonkamer ineen, in het midden van de kamer stond een bank , een tafeltje tegenover de bank, een kleedje onder het tafeltje, tegen de muur de was de keuken, en in de hoek stond een trap zodat je naar het zoldertje kon, en die trap was gelijk een soort kastje waar je ook spullen kon opbergen. En aan de achterkant van het huisje zat en badkamertje, dus als je naast de keuken de deur inging kwam je in het badkamertje. Daar stond een bad, een wc, een kraan en een douche. In de badkamer stond een ladder tegen de muur die ook naar het zoldertje ging. Het dak van het zoldertje was erg laag, je kon er ook maar net staan. Het had een balkon. En binnen stond een bed voor twee personen, en aan beide kanten van het bed bed een nachtkastje met een lampje. Aan de andere kant van de andere kant van de kamer stond een kast waar je kleren kon opbergen.

De eerste dag toen we er waren voelden we ons er al helemaal thuis! Mij leek het leuk om alles vast te leggen, dus ik begon een vlog! Er kwam een jongen van onze leeftijd om ons te begeleiden. Het huisje was niet groot, maar echt! De machnetron had zoveel knopjes!

maar goed, de jongen… hij heette Sam had rood haar dat viel over zijn linkeroog, hij had paarse ogen en een vriendelijke glimlach. Hij zei dat hij in Osaka geboren was. Dat ligt wel een eindje van Sapporo vandaan, want daar ben ik geboren …By the way ik ben 16 en Aimee ook, Aimee is geboren in Nogoya. En omdat Nogoya niet om de hoek ligt, was het een leuk idee om samen de vakantie door te brengen! Goed, verder met de vakantie, we maakten een praatje met Sam, en met ‘We’ bedoel ik Sam en mezelf. Aimee vertrouwde Sam niet helemaal, niet helemaal:”Hij heeft iets merkwaardigs..” zei ze.

Sanyi

BFF’S Amelie (Blond haar) & Ik (Donker haar)!!!

Een filmpje waar ik teken in mijn strip.

Gemaakt door: Sanyi Muziek: Robin Hustin x TobiMorrow (feat. Jex)

Ik zeg in het filmpje dat Clarissa een kat is, maar ze is een heks.

Bff’s voor ’t leven!

Uitwisselingsweek

Maandag 7 september, Kishuku Gakkō Japan

“O NEE!” Taiyō was er net achtergekomen dat er een uitwisselingsweek was, en ze zat in stress. Straks zou het nieuwe kamergenootje voor de deur staan, en ze wist helemaal niet wat ze nu eerst moest doen: haardoen of make – up. Hana zat er wel rustig bij. Ze had zich al gewassen, haar make – up zat goed, haar haar was gekamd en ze had haar uniform al aan. Taiyō daarentegen… niet echt. Toen Taiyō eindelijk klaar was en ze met Hana samen door de gang liep, viel het haar op dat Hana ook iets vergeten was, namelijk: haar schoenen! Taiyō begon als een gek te lachen “Hana! Je, je, je bent je schoenen vergeten!!!” Hana keek eerst raar naar Taiyō, en daarna keek ze naar haar voeten. En inderdaad ze was de schoenen vergeten. Licht geïrriteerd en nagelachen door Taiyō, liep Hana terug naar de kamer. Op weg naar haar kamer botste ze tegen iemand op. “Sorry, ik niet uitkijken.” Hana hoorde een accentje in die stem. Nog wrijvend over haar hoofd stond Hana op, voor haar stond een meisje van haar leeftijd, ze had zwartbruine haren, een donkergetinte huid, donkere maar stralende ogen, ze was niet in uniform, had een armzalig tasje, en ze had geen normale (wat je normaal noemt) schoenen maar klompen aan. Wat een vreemde meid. Dacht Hana. Het meisje met de klompen stak haar hand naar Hana uit “Hoi, ik heet Amylie. Ik ben hier dankzij uitwisselingsweek. Kom uit Afrika. O trouwens, waar zit afdeling voor kinderen die voor uitwisselingsweek komen?” Hana begon nerveus te worden: 1. Omdat ze geen schoenen aanhad en ze voor een totale vreemde stond en 2. Hoe kon zij nou weten waar die afdeling was? Hana begon daarom maar wat zeggen. Amylie snapte er helemaal niets van, zouden alle kinderen op deze school zo onbegrijpelijk zijn? Hana glimlachte en wilde weglopen. Toen ze ongeveer een metertje van Amylie verwijdert was, hoorde ze wat gegniffel achter zich. Hana draaide zich om. Het was Amylie die zo zat te gniffelen, ze wees naar Hana’s voeten “Alle kinderen geen schoenen aanhebben hier?” hoorde Hana Amylie vragen. Stampvoetend liep Hana weg, ze had er genoeg van dat iedereen haar uitlachte, zelfs Taiyō lachte haar uit.

OSHA

“Hey! Welcome to the OSHA! I’m Sanyí, and I love to draw!” Amelie keek Sanyí raar aan “Ben jij ineens Engels?” vroeg ze aan Sanyí “Natuurlijk ben ik niet Engels, gekkie!” Sanyí lachte. *Zucht* “Natuurlijk ben je dat niet.” Amelie keek haar een beetje chagrijnig aan. “Sanyí, Amelie?!” Hannah kwam aan rennen. “Jongens, jullie moeten mee naar het lab voor… je weet wel, het geheime project!” zei Hannah hijgend. “Komen jullie? Ik laat Olivier liever niet alleen bij dat project, met al zijn klunzigheid.” Hannah zei het op een manier alsof het iets vies was (En dat was het ook) Sanyí keek Hannah geschrokken aan.”Heb je hem bij het project achtergelaten? O arm… Project!!!!” Hannah negeerde haar en trok Sanyí aan haar haar, “AU! Waarom deed je dat?” Sanyí streek over haar haar en keek Hannah boos aan. Hannah negeerde dat ook en liep naar Kamer 123-23+4… dus Kamer 104. Sanyí rende achter Hannah aan terwijl ze Amelie meesleurde. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze bij Kamer 104 waren. Toen ze binnen kwamen sloeg schrik om in hun hart! Olivier lag te slapen!!! Amelie wilde hem wakker maken, maar Sanyí gebaarde dat ZIJ hem wakker wilde maken door een emmer met water over zijn kop heen te gooien. Hannah stak haar duim omhoog en Amelie knikte enthousiast. Sanyí pakte een emmer, vulde die met water en gooide de emmer leeg boven Olivier. Olivier schrok wakker. “WAAROM BEN IK DRIJFNAT????!!!!” riep hij boos, Hannah, Amelie en Sanyí giechelden.

Het Kristal van Eenheid

Hallo allemaal, ik heet Flip en ik ben een Nacht-elementaal. en overdag ben ik een mens. En ik heb een geweldig avontuur beleeft!

Het Begin van het Avontuur!

“KOMEN JULLIE???!!!” Flop-Flap was zoals altijd vroeg op. “Soms vind ik het zo vervelend dat jij aan anti-uitslapen lijd.” kreunde Flap-Flop. “Ja! Ik flipte helemaal toen jij ons riep!” Flip zat rechtop, met geschrokken oogjes naar de muur starend. Flap-Flop en Flip wouden eigenlijk weer hun bed in kruipen, maar omdat ze de geur van verse pannekoeken roken wandelden ze naar beneden.

De Demon Army

Het Eerste Hoofdstuk…

‘Ik herinner me het allemaal nog heel goed, en ik kan het nog precies navertellen…’

“We moeten ons verdedigen!” riep Luitenant Colonel Omnobori. Ze was gaan staan “Rustig, Zusje,” zei Major Generaal Laga en ging ook staan “we hebben eerst versterking nodig.”

‘We zijn terug naar het verleden, op de dag waneer alles begonnen was. Op de plek waar de vergaderingen gehouden worden.’

“We wachten eerst op de anderen.” Laga keek naar Omnobori “Trouwens we hadden een vergadering voor al dat “ongedierte” weet je nog?” De deur zwaaide open. Omnobori draaide zich geschrokken om en Laga keek naar achteren. Het was Luitenant Colonel Guren die deze discussie zo grof verstoorde. Hij kwam naar binnen strompelen en ging zitten. “En? Hebben jullie al een manier bedacht?” vroeg hij en wreef over zijn schouder. “Ik, eh…” stamelde Omnobori en keek schuin naar benden alsof daar het antwoord lag die ze nodig had. Laga keek naar Guren “Nog niet…” zei ze met haar vinger op de kaart. Ze wees namelijk de Stad Olus aan, waar het wemelde van het “ongedierte”.

‘In die stad staat een eeuwenoud kasteel waarvan de mensen zeiden dat het bewoond werd door wezens die de mensen angst opjoegen, nu zijn er alleen vleermuizen… tot een week geleden…’

‘Het was al erg genoeg dat er per dag tientallen mensen stierven in de Stad Olus, maar zoals elk kwaad wilde het nog meer steden overnemen.’

De Stad Olus…

Overal werden de nachten steeds langer en langer, en bij de Stad Olus kwam er na de nacht helemaal geen dag meer.

“We moeten naar de Stad Olus om te kijken wat daar allemaal aan de hand is. En wat dat “ongedierte” is.” iedereen keek naar Laga, die nadenkende pose nam. Omnobori keek weer naar de kaart “Is wat die mensen zeggen eigenlijk wel waar?” zei ze met haar ogen nog steeds gericht naar de kaart.”Dat moeten we uitzoeken. Nou verzamel de troepen, het is tijd voor een tripje naar de Stad Olus!”

Zo gezegd zo gedaan. Maar wie had gedacht dat ze de Stad Olus zo zouden aantreffen…’

‘Alles was verlaten. Elk gebouw was een ruine geworden, lantaarnpalen waren omgebogen, hele stukken van straten waren eruit gerukt en waren ergens anders neergesmeten, bomen lagen met wortels en al op de straatweg en voertuigen… auto’s, bussen, fietsen, ze waren overal en nergens… het leek wel alsof auto’s in gebouwen waren geslingerd.’

“Toen ze zeiden dat alles vernield was, overdreven ze echt niet!” zei Omnobori met open mond. “Luitenant Sistina kijk of er nog overlevenden zijn!” Laga keek naar een meisje met lichtpaars haar ,die ongeveer een hoofd kleiner was. Sistina pakte met haar handen het heft van het zwaard. En ging weg, tussen de ruines zoeken.

Ze kwam later met een gewonde terug. Hij zag er niet goed uit: de helft van zijn voet was opengesneden, had twee grote krassen op zijn gezicht en overal waar hij liep, liet hij een bloedspoor achter. “Wat kunnen we hieraan doen? Laga keek naar de gewonde. “Uitzoeken wat de oorzaak hiervan is.” zei Guren. “Ik ga wel met een groep soldaten kijken.” Omnobori wou al weggaan. “Wacht! Dat is te riskant.” Guren keek naar Omnobori en Laga en greep zijn zwaard. “We gaan met z ’n allen, zodat we elkaar kunnen verdedigen.”

‘En ze gingen met z ’n allen op weg. En er gebeurde niks totdat…’

“Bukken!” riep een jongen uit de voorste rij, en gooide het meisje en de jongen naast zich op de grond. En ineens was er een geluid dat je hart deed stilstaan. “IEEIEE!” velen deden hun oren dicht en de enkele die hun oren niet afschermden vielen bewusteloos neer op de grond. “Wat gebeurt er?” Omnobori probeerde te kijken wat er aan de hand was. Ze stond op en lag meteen weer op de grond. “Luitenant Colonel!” werd er heel paniekerig geroepen. Omnobori lag kreunend op de grond, en verroerde zich niet. Ze bleef maar naar de lucht staren alsof ze daar een monicus had gezien, en op haar voorhoofd had ze een grote rode plek.

‘Het bleek dat Omnobori een Konsupijl in haar voorhoofd had gekregen. En moest ze nu snel naar de ziekenboeg om het te laten verzorgen, zodat het mengsel van gif en Nachtvalm niet verder in haar lichaam zou verspreiden. Er mocht geen vuil in de wond komen. Daarvoor moesten ze naar de heler en tegelijkertijd magier: Kono.’

“Kono! We hebben je hulp nodig! Kono?”

‘Kono was niet bij de ziekenboeg. Maar waar was ze wel?’

School Van Nigurisch

‘Major Generaal Laga en Luitenant Colonel Guren stuurden een paar soldaten om Kono te zoeken.’

“Kono waar ben je? Kono?!” Laga en Sistina keken paniekerig rond. “Major Generaal?” vroeg Sistina “Weet u misschien of er ook een andere heler is die ons kan helpen?” Laga schudde met haar hoofd. “Ik weet het nie-” “Major Generaal Laga! Major Generaal Laga! We hebben een spoor van Kono gevonden!” Noba kwam hijgend aanrennen en viel bij Laga en Sistina bijna neer van vermoeidheid. “Bij de vervallen School Van Nigurisch. We hebben daar voetstappen van Kono ontdekt.” puffend zakte Noba in elkaar. Sistina hielp hem overeind, Laga keek naar de troepen en riep:”Maak je klaar om naar de School Van Nigurisch te gaan.” Laga’s stem echode, toen de echo stopte liep Laga naar Guren. “We moeten Omnobori zo snel mogelijk verzorgen, anders redt ze he-” “Guren we hebben sporen van Kono!” zei Laga enthousiast. Guren keek op, verbaast dit keer. Daarna verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht.

‘De School Van Nigurisch was ver weg, daarom waren ze er ook twee en een half uur mee bezig om daar naar toe te komen. En toen ze bij de school waren, was het al tegen tienen.’

“Ik hoop dat we Kono snel vinden.” zei Guren en nam een slok water uit zijn veldfles.”We vertrekken meteen nadat Colonel Shiyurii met haar groep is teruggekomen.” Laga ging bij het het vuur zitten. “Zeg eens Luitenant Sistina, waarom ben jij eigenlijk niet op weg met een groep?” Guren keek haar vragend aan. Sistina werd helemaal rood, “Dat komt omdat… ik de rillingen van deze plek krijg.” Sistina ging naast Laga zitten. Guren staarde naar het vuur. “We zullen Kono wel vinden…” zei hij binnensmonds.

‘Iedereen ging slapen. En de volgende ochtend gingen De Leiders en de soldaten de School Van Nigurisch binnen. Er was niets meer van de school over, alleen een ruine.’

Luitenant Colonel Noba en Guren probeerden een grote puntige steen weg te duwen die in de weg lag. “Willen jullie echt niet dat ik help?” zei Laga met verontrustende blik op Noba en Guren. “Nee. D-it is ma-mannenwerk.” zei Guren vermoeiend en kreunend. Laga schudde zuchtend haar hoofd en liep op ze af. “Ga is opzij, dan doe ik het zelf wel.” Guren en Noba gingen opzij, en Laga ging het nu proberen. *PAF* de steen was op zijn zij gevallen en er was een doorgang vrijgekomen. Je kon er een donkere ruimte zien. Het waaide en je kon er lastig lopen door de afgebroken en afgebrokkelde stenen. Luitenant Colonel Guren liep naar binnen en struikelde daarbij ook wel een paar keer. “Erger dan dit kan het niet worden.” mopperde Noba achter Luitenant Colonel Guren aanlopend. Laga volgde hen, vooral omdat ze ongelukken wou voorkomen. “Major Generaal? Moeten er niet een paar soldaten buiten wachten? Gewoon voor de zekerheid.” Sistina keek vragend naar Laga, die voor zich keek en doorliep. “Dat lijkt me een goed idee, Sisti-” Ineens hoorden ze gelach, vrolijk kindergelach. Sistina en Laga renden geschrokken naar Guren en Noba. “Wat gebeur-” “Sssst!” Guren bracht zijn vinger naar zijn mond. Laga deed haar mond stijf dicht. Laga liep dichter naar ze toe. Guren keek nu weer ergens anders naar. Hij stond tegen een steen aangeleund, kijkend achter de steen. Er kwam een zwak lichtschijnsel achter de steen vandaan. En gefluister. Laga leunde wat meer naar voren om te beter te kunnen zien wat daar was, maar in plaats van dat ze het beter kon zien struikelde ze over de voeten van Noba. “Oeps.” Noba stak een hand uit om Laga te helpen.

Kono

‘Toen pas kwamen ze erachter dat Kono daar zat met zeven kinderen. Ze zaten met z’n achten om een vuurtje dat op het punt stond om uit te gaan. En toen Kono Laga, Guren, Noba en Sistina zag liep ze blij naar ze toe.’

“Wat ben ik blij jullie te zien!” Kono omhelsde de verbaasde Laga. “J-ja, ik o-ook.” stamelde Laga. Guren, Noba en Sistina kwamen ook tevoorschijn. “Kono?” vroegen ze allemaal tegelijk. Kono glimlachde, en riep vrolijk:”Kijk, dit zijn Zeo, Gari, Licass, Ozvary, Nez, Ce en…” Kono keek vragend naar een jongen in de hoek. “Ik heet Misan.” zei hij glimlachend. “Ja, dat was het! Sorry Misan.” Kono kon het gewoon niet verdragen als ze iets vergeten was. “Wat doe je hier Kono?” Laga keek naar Kono.”Kono, waarom heb je niet gewoon gezegd dat je ergens heen ging?” Guren begon een beetje chagrijnig te worden, hij hield niet van zoeken en wachten, dat wist iedereen wel. “Ik wist zelf eigenlijk ook niet dat ik naar deze plek zou gaan.” zei Kono. Noba begreep het niet, maar dat maakte niet uit. Ze hadden Kono gevonden en alles bleek goed met haar te zijn. Laga schrok ineens. “Kono, Omnobori is gewond! Kun jij haar helpen?” Kono knikte. “Laten we dan maar dan maar vlug naar haar toe gaan!”

‘Omnobori lag woelend op de grond, Guren en Laga moesten haar vasthouden zodat ze stil ging liggen.’

De Demon Army
Belangrijke Personages:

Major Generaal Laga
Luitenant Colonel Omnobori
Luitenant Colonel Guren
Luitenant Sistina
Colonel Noba
Kono

Misan
Zeo
Gari
Licass
Ozvary
Nez
Ce

Sergeant Emerold
Luitenant Colonel Evengeline
Iriké
Luitenant Jafa (Geheimagent: Silverfox)

Tundra
Xinea
Luitenant Ikino
Liffin
Naomiy
Luitenant Colonel Sanzy

Luitenant Generaal Kunuru
Major Generaal Nogori
Colonel Shiyurii
Major Generaal Thychen
Colonel Saimoon

Sergeant Yosou
Tosho
Daku
Hoshi
Taso
Kozo
Sergeant Yoru
Colonel Karui
Luitenant Generaal Kureto
Major Generaal Shinya
Luitenant Colonel Ngude
Major Generaal Seishiro

Colonel Bokaru
Soeën
Luitenant Erick
Lochy
Luienant Ziru
Sergeant Narumi

Luitenant Generaal Siregi
Dylagai
Luitenant Colonel Airy
Colonel Grazey
Major Generaal Itè
Luitenant Shata
Luitenant Erea

Intspiratie Bron:
Owari No Seraph

Tales of Fioona

Fioona

‘Hoi ik ben Fioona!!! Welkom bij mijn vlog!!! Ik, Fioona, ben een SUPER-SCHATTIG konijntje met hele grote oren, ik woon in een GIGANTISCHE CAKE op de plank van de buren van Sanyí en Akasha!!! Vandaag ga ik naar een pretpark dat Zeeland heet en ik heb er heel veel zin in!!!!!!!!!!!!!!’

Hoofdstuk 2

3 woorden:

EEN KWELLENDE MARTELING!!!!!!!!!!

Na 2 uur rijden (in een auto met dropwielen en snoeptoeters) kwam ik aan bij Zeeland!

‘Ik sta nu voor de deur van Zeeland en wow wat is het hier DRUK!!! Ik heb nog nooit zoveel soortgenoten gezien op een plaats!’

Kneintje, mijn kleinere zusje, was ook mee. We hupten naar de kassa, waar een paarse druiven vrouw zat. En lieten onze toegangskaartjes zien en hupten meteen al naar de oesterbaan, dat was de nieuwste achtbaan! Het leek me superleuk!!

‘Wauw wat een LAAANGE rij! Ik heb net geteld en ik zit straks vooraan!!! HEB ER ZIN IN!!!’

Eindelijk, ik was aan de beurt.

Vrouw:’Het spijt me maar Kneintje is te knein, sorry, klein.’ Fioona:’Zeg mevrouw heb ik jou daarnet ook niet bij de kassa gezien????’ Vrouw:’Nee dat was mijn zus Druif. Ik ben Ddruif.’ Fioona:’Maar jullie zien er hetzelfde uit alleen jullie muts is anders!’ Vrouw:’Ik zeg je: DAT WAS MIJN ZUS DRUIF!!!!’

Na dat gesprek was ik gauw naar mijn stoel in de achtbaan gelopen.

Ik liep dus naar mijn plek en rook aan de stoel… en ineens ging de stoel dicht! MET MIJN HOOFD ER NOG IN!!!!!!!!!!! De lange rij met karretjes bewoog zich omhoog, en omhoog, en omhoog, en hoger, en nog hoger, totdat we boven de wolken zaten!!! En toen gingen we naar beneden! Het zou leuk geweest zijn als mijn HOOFD niet klem zat in de stoel.

Toen ik uit de achtbaan ging, was ik duizelig. En toen Kneintje vroeg wat er gebeurd was wou ik er NIET over praten. En ik werd al misselijk toen ik aan de oesterbaan dacht! En dan zou Kneintje alles weten wat er gebeurd was in de oesterbaan, en dan zou ik me heeeeeeeeeeeel vernederd voelen en heeeeeeeeeeeeeel vernederd zijn! Gelukkig wou Kneintje niet in een achtbaan maar in een zweefmolen. Ik voelde me heel opgelucht, maar toen ik de zweefmolen zag, werd ik al zweefmolen-ziek! Misschien denk je nu: Hey, zweefmolen-ziekte bestaat NIET! MAAR VOOR MIJ WEL!!!! Ik zat in de zweefmolen en ik had grote spijt dat ik daar in ging. Voor mij kon die hele pretpark-toestand naar de maan lopen! Ik had me in mijn hele leven nog nooit zo geschaamd! Ik vond het vreselijk dat Kneintje gewoon vol zelfvertrouwen in de zweefmolen durfde. HOEZO VERNEDEREND???!!! Toen het avond was en ik en Kneintje naar huis gingen, was ik blij dat ik meteen mijn bed in kon duiken.

Fioona, De gevreesde ninja!

Ik heb een geheim dat niemand weet, namelijk dat ik een ninja ben die het kwaad bestrijdt! Samen met mijn vriend, de Almachtige Cowboy Pooby ga ik het onrecht ten strijde! Net zoals laatst, toen moesten we discussieren met de Arrogante, Egoistische Poof! En wat was dat een strijd!

Nacht van de Wintermaan

Training

Het was weer tijd voor de training. Ik heet Janai, Janai Illusser om precies te zijn. Mijn moeder riep me dat ik op moest staan, niet dat ik luisterde… ik was namelijk vreselijk moe. Ik ben toch opgestaan, anders was mijn moeder mijn kamer in gegaan en had me een kopje kleiner gemaakt! Toen ik beneden was zei mijn moeder:”Ik heb toch gezegd dat je op moest staan!” “En ik heb niet geluisterd.” Zei ik spottend. Mijn moeder leek woedend en dat was ze ook, ze gooide me uit huis en toen zei zij grijnzend:”Je bent laat voor de training, majesteit.” Ik ging boos op weg naar de training. Het was zo als altijd weer druk in het dorp, logisch het was bijna de vierde Wintermaan… dat vieren we hier altijd elk jaar. Ik kende de weg helemaal uit mijn hoofd, dus ik was er snel. Ik zag mijn leraar en die stond niet zo blij te kijken. Toen ik er was ging ik in het rijtje staan. Ik keek wie we nog misten…Dyna, die was er nog niet! Het was eigenlijk niet zo vreemd, ze kwam gewoonlijk ook altijd te laat (zoals ik dus). Kijk, daar kwam ze al aan. We gingen beginnen. Eerst deden we een rondje oefenen met de dolk en daarna met het zwaard. Toen deden we steeds een duel. Het was erg leuk. Thuis was het erg saai, mijn vader was er nog niet en ik kon niet zo veel leuks doen. Gelukkig was mijn zusje er wel en kon ik haar plagen dat ze weer een 4,5 voor de training-toets had. Helaas was mijn broer er ook, dus hield ik mijn mond maar (grrr). Mijn vader was er, we gingen eten. Overmorgen was het de vierde Wintermaan, en onze familie had nog steeds geen voorbereidingen getroffen. Ik had nog het idee om mijn kleine broertje een kopje kleiner te maken, want hij was namelijk altijd vervelend! Jammer genoeg mocht dat niet (pfff). Er kan hier ook helemaal niks bijzonders of onverwachts gebeuren.

Wintermaan

Het was de dag voor de Wintermaan, vanavond zal er weer voor de zoveelste keer de Wintermaan opkomen, joepie (erg sarcastisch bedoeld). Ik had er nu al 194 Wintermanen zien opkomen… keer vier (elk jaar komt de Wintermaan op, vier keer! Daarom ben ik zo blij… ook weer sarcastisch bedoeld), het begon echt heel erg saai te worden! Wij zouden een deel van het lekkers voorbereiden, en een illusie-elf zijn, heeft ook zijn voordelen… want ik heb in plaats van jamtaartjes, koekjes, cirkel-sinaasappelen en nacht-bramen, slakken en wormen gebruikt! Dylai, Efier en Sylvan keken me argwanend aan, maar ik zag gewoon dat ze precies hetzelfde aan het doen waren. Ik keek ze boos en lachend aan, we schoten allemaal in de lach! Mijn vader en moeder keken verbaast de keuken binnen. Tja ze wisten natuurlijk niet wat er aan de hand was, en dat was maar goed ook! De nacht was aangebroken. De Wintermaan kwam op. Als je wilt weten waarom de Wintermaan zo belangrijk en mooi is moet je nu goed luisteren: De Wintermaan is een normale volle maan, alleen dan lijkt het alsof je de maan twee keer ziet, dat je altijd een regen van vallende sterren ziet en dat je in de nacht van de Wintermaan ook mysterieuze fluittonen hoort… het is prachtig om te beleven! Ik keek om heen, om te zien of Dyna ergens was. Ze stond een eindje verderop bij de Lichte Kliffen. Ik sloop naar haar toe. “Zullen we naar de Zwarte Grotten gaan?” Vroeg ik fluisterend . “Waar Kita woont? Vroeg Dyna, ik knikte.

Zwarte Grotten

Dyna en Ik slopen naar de Zwarte grotten. Het was er stikdonker, je kon er gewoon geen hand voor ogen zien! Eindelijk, onze ogen wenden aan het donker. Eens zien… we zagen nergens Kita… raar. Gelukkig zag Kita ons wel. “Wat doen jullie nou weer hier, op dit tijdstip? Jullie zouden nu toch naar de Wintermaan kijken.” Zei Kita verbaast en geergerd. “We zouden inderdaad naar de Wintermaan kijken, maar dat begon erg saai te worden… en we hadden gewoon zin om jou te plagen.” Zei Dyna terug. Kita wierp een boze blik naar Dyna toe, die meteen al een stapje achteruit zette. Nu was het mijn beurt om wat te zeggen:”We kwamen alleen om jou te vragen of je zin had om wat kattenkwaad uit te halen.” Er verscheen een brede grijns op Kita’s gezicht, ze liep naar de uitweg van de Zwarte Grotten en dat betekende: Ik doe mee! We renden achter haar aan, we zochten naar Errif, want die kon pas echt stout doen! We vroegen of hij mee wou doen met ons plannetje, hij wou wel! Alleen op een voorwaarde, dat hij afleiding mocht doen, en dat vonden we goed. Kita en Errif gingen diegenen afleiden die we wouden afleiden (stomme kwajongens dus, die we al een hele tijd een lesje wouden leren). En Dyna en ik stolen de sleutels en de lunch, en ruilden die voor nepsleutels en neplunch (slakken en wormen dus). Je had hun gezichten moeten zien! Ze waren woest! Ze renden boos achter ons aan! We wisten ze af te schudden en doken de struiken in. We waren veilig… maar… Dyna wenkte ons, we kropen naar haar toe zonder enkel geluid te maken. We keken de kant op die Dyna wees en… maar hoe? De Wintermaan was helemaal duister…hij was niet zo helder als hij normaal moest zijn!

Iets vreemds

We keken wat beter, nee… onze ogen bedrogen ons niet! De maan was helemaal niet meer zo helder als al die andere jaren! “Misschien is de Wintermaan gewoon moe.” Grapte Errif. “Geen goed moment voor grapjes!” Zeiden Dyna, Kita en ik boos. Errif gilde! “Kij kij kij kij…” Stotterde hij. “Jij hebt echt een tik van de molen gekregen!” Zei Kita met een grijns. “Ik ben echt niet enige hoor, kijk maar!” Zei Errif naar de maan toe wijzend. Toen gilde ik ook. “Errif heeft gelijk… kijk!” Riep ik overstuur! Kita en Dyna zaten daar maar naar ons te kijken met een verbaast gezicht, maar toen gingen ze toch kijken. Hun verbaasde gezichten gingen over naar een bange blik. We gingen de andere dorpelingen waarschuwen, maar niemand wilde ons geloven. Kadischa liep rustig naar ons toe en zei:”Ik zal je een wijze raad geven: Ga niet meer liegen, want door het liegen gelooft niemand je nu meer.” “En wat moeten wij met deze wijze raad?” Vroeg Kita boos. “Nou, in dat domme hoofd van jou prenten!” Antwoordde Kadischa woedend terug. En zo gingen ze door met ruzieen. Kita stak haar tong uit en zei:”Wie heeft hier nou een dom hoofd?” “Jij natuurlijk! WIE ANDERS?!” Zei Kadischa. “O JA?! Kijk JIJ dan maar eens in de spiegel!” Snauwde Kita terug, en ze deed er nog een schepje bovenop (met een grijns natuurlijk):”We lijken zo op elkaar dat niemand het merkt als we naast elkaar staan… behalve dan dat jij een grotere neus hebt en hele grote tenen, OH en dan die stank!” Kadischa was helemaal op haar teentjes getrapt, en zei toen terug:”O JA?! Eens even zien… jij hebt gigantische oren, een heel groot hoofd en… wat een vreselijke voeten!” “Wat je zegt ben je zelf!” Zei Kita spottend! Kadischa zuchtte:”*zucht* Jij bent echt onmogelijk.” “ECHT WAAR?!” Vroeg Kita een beetje verontwaardigt maar ook wel grijnzend. Ze wouden bijna weer opnieuw beginnen als Errif niet tussenbeide was gekomen. “En nu ophouden!” Zei hij ongeduldig. Kita en Kadischa schrokken een beetje, Kadischa wou er op in gaan, maar Dyna en ik wierpen een boze blik naar haar toe. Kadischa liep geergerd weg. Dyna en ik zuchtte opgelucht. Nu moesten we iemand zoeken die ons wou geloven. Er kwam iets aan wat heel het dorp zou kunnen verwoesten!

De verwoesting

We konden niemand vinden… en over een paar tellen zou die vallende vuur ster hierheen komen, en dat zou heel gevaarlijk worden! We keken nog een keer naar de ster, nog maar een paar minuten en het zou het hele dorp in de as leggen! We waren opgesplitst, en we waren allemaal een andere kant op gegaan Dyna en ik naar de Lichte Kliffen, Kita naar de Zwarte Grotten en Errif naar de Oneindige Oceaan. Errif was nog niet bij het dorp teruggekomen waar we hadden afgesproken. Hij zou wel een of ander gesprekje begonnen met een van zijn “vrienden”. We moesten het maar zonder hem stellen want die ster was erg dichtbij gekomen! Maar zonder Errif konden we eigenlijk ook niks doen. We gingen Errif zoeken, hij moest ergens bij de Oneindige Oceaan zijn. Toen we daar waren was er niemand te zien… ze waren waarschijnlijk allemaal naar de Wintermaan aan het kijken. Ik keek nog eens naar de ster, over ongeveer een minuut of acht zou het in aanraking komen met het dorp! Ik hoorde wat geritsel, ik spitste mijn oren om het beter te horen… het kwam van een struik bij dat ene bos daar. Ik deed mijn vinger voor mijn mond omdat Kita iets wou zeggen. Toen Kita en Dyna zagen wat ik bedoelde, luisterde ze ook. We slopen naar de struik waarvan we dachten dat het daar vandaan kwam en keken… tot onze grote verbazing zat Errif daar! Hij zat daar maar een verveelt te kijken. Het zag er erg grappig uit, daarom dat we onze lach niet in konden houden, we proestten het uit en Errif lachte mee! Ik stopte met lachen toen ik de ster weer iets dichterbij zag komen. Ik tikte Kita aan die trouwens naast me stond. Zij stopte ook met lachen en keek naar de ster, toen keek ze me aan. We wouden Dyna en Errif waarschuwen maar toen hoorden we het! De ster was neergekomen en hele dorp stond in brand! We renden erheen de meeste van de elven waren gevlucht!

Muntjes

We zagen dat het dorp helemaal in brand stond…”We hebben het geprobeerd” Zei Errif naar z’n voeten starend. “WAAR ZIJN DIE STOMME ZONNEVUUR ELVEN EN OCEAANGOLF ELVEN ALS JE DIE NODIG HEBT?!” Riep Kita boos. “Eh, ik ben een oceaangolf elf…” Zei Errif met een kwade blik naar Kita, die meteen ging grijnzen alsof ze een gemeen plan had. Ze keek verschrikt achterom want daar kwam geluid vandaan. Tot onze verbazing kwam Acrita daar tevoorschijn. Ze had haar twee grote broers achter zich. Ze keken een beetje eh hoe moet ik dat zeggen… tja boos. Levt nam het woord:”O ja? Ik wist niet wat mevrouw wilde.” En Magmen vervolgde:”Trouwens Errif hier heeft ook niet echt veel gedaan.”Zei hij boos. “Ik heb het toch ook geprobeerd?!” Riep Errif kwaad naar Magmen. Acrita kwam tussenbeide:”OPHOUDEN!” Errif en Magmen zeiden niets meer. Dyna keek naar de brand.”Brand… alles staat in brand.” zei ze, starend naar de vlammenzee. “ECHT WAAR!?” Vroeg Kita sarcastisch. We keken allemaal kwaad naar Kita. “Hier is het niet veilig, de brand zal naar alle andere hoeken van dit land gaan. We moeten weg.” Zei Levt. “O, we zouden de Oneindige Oceaan op kunnen gaan en hopen dat we dan eindelijk land zien O NEE dat kan niet die oceaan is oneindig!” Riep Errif paniekerig. Levt zei:”We hoeven die oceaan helemaal niet op als we ander land kunnen vinden!” “Maar er is behalve dit gigantische eiland verder helemaal GEEN land!” Zei Magmen. “Nou dat is niet helemaal waar…” Mompelde Levt. “Wat?! Dus er is WEL land hier om heen?!” Schreeuwde Magmen in Levt’s oor (erg vervelend, want wij hebben best grote oren). “Nee, dat niet…” Magmen’s gezicht betrok. “Maar er zijn wel andere werelden!” WAT?! Waarom verteld niemand mij eens wat? Dacht ik toen, ik heb toch ook het recht om iets te weten?! Levt vervolgde:”Om van plek naar plek te riezen heb je wel iets nodig…” “WAT DAN?!” Riepen we allemaal tegelijk. “…nou, het soort muntjes wat grootmoeder altijd in haar kast had liggen.” “Die muntjes die ik altijd gebruikte als donut?” Vroeg Acrita naar Levt kijkend.”Ja die, ja..” Zei Levt met een geiriteerd gezicht. “Ahum,” Acrita en Levt keken allebei naar Dyna “eh, wij zouden ook wel willen weten waar jullie het over hebben.” “Nou, onze oma had altijd een paar “donutjes” in haar kast..” Mompelde Magmen naar Levt kijkend. “En daarmee kon je naar een andere plek reizen!” Vervolgde Levt vrolijk. “Alleen als we naar een andere plek reizen kost dat de helft van onze energie.” Letvt zei het langzaam, zodat iedereen van ons ( inclusief Kita en Errif ) het hoorden. “Oh kom op! Dat lukt ons wel” Zei Magmen met een blik op MIJ. Ik voelde me, als ik eerlijk moet zijn, ERG BELEDIGD! Ik had zin om zijn botten te breken, hem door elkaar te schudden, zijn haar uit zijn hoofd te trekken en om zijn vingers te kneuzen! MAAR ik deed het niet. Errif zag mijn gezicht en vroeg:”Janai, waarom kijk je zo gefrustreerd?” Keek ik gefrustreerd? Echt niet! Misschien een beetje… MAAR dan ook echt een beetje! Ik probeerde een normaler gezicht te trekken, dat dus niet lukte. Gelukkig zei Errif dan ook niets meer over mijn gezicht (waarschijnlijk omdat ik per ongeluk een boos gezicht trok…). En omdat ik de hele tijd met mijn gezicht bezig was, miste ik het anderhalve gesprek. Dus toen ze zeiden We gaan! Dacht ik WIE?! WAT?! WAAR?! HOE?!