Silvy

De Trappen Op

Het was donker, het was pikdonker, en toch moest Silvy alle trappen op om die ene kaart te pakken. Die ene kaart die zoooo belangrijk was voor mevrouw Swink dat het niet tot morgen kon wachten. Want nu moest Silvy al die lange trappen op. Als je nu denkt: Ooh, al die trapjes op, dat is wel gemakkelijk… ik ga dagelijks drie keer de trap op en af! Nou dat was niet zo gemakkelijk: Eerst moest Silvy de trap naar boven nemen, daarna de trap die naar de keuken leidt, dan ga je de linkertrap op die weer naar een ander trappenhuis leidt. Dan ga je via dat trappenhuis naar de deur links van de deur waar je was binnengekomen, dan ga je nog meer trappen op, en als je dan een deur met een soort van kringeltje erop ziet moet je daar naar binnen gaan en dan alleen nog de trap naar de toren. Dus je moest alles goed onthouden anders verdwaalde je! De kaars was bijna opgebrand, maar Silvy was bijna in het hoogste torentje, ze hoefde alleen nog maar de de laatste acht treden op. Silvy kwam aan de hendel van de deur, de deur kraakte toen ze eraan kwam. Piepend deed ze de deur open. Je kon de grote leunstoel vlakbij het bureau niet eens zien, laat staan een kaart! Op de kaars hoefde Silvy niet te rekenen, want die was inmiddels opgebrand…gelukkig had ze nog een zaklamp bij zich. Ze pakte de zaklamp tevoorschijn en deed hem aan. De zaklamp knipperde even maar daarna scheen het door de kamer! Silvy moest even wennen aan zoveel licht! Ze kon de boekenkast en het bureau al zien…ze kon het kleed zien en de kandelaars waar de kaarsen in zaten kon ze ook zien! Maar geen kaart…waarschijnlijk lag het weer ergens onderaan, achter of tussen de boeken. Voorzichtig zocht Silvy in de boekenkast, maar geen resultaat. Silvy vond alleen maar stoffige oude boeken en zelfs een paar boeken waar alle blafzijdes eruit vielen. Die kaart kan toch niet weggelopen zijn. Dacht Silvy. “Mevrouw Swink zou niet blij zijn als ik het niet bij me heb als ik straks naar beneden kom.” Dat was het moment dat ze een vreemd geluid vanuit de kast achter haar hoorde…Silvy liep er naar toe en deed de deur open…tot haar grote verbazing kwamen er allemaal vleermuizen uit!

Suiker

Silvy was erg geschrokken! Dat kun je je wel voorstellen als je de deur van je kast open doet en er komen allemaal vleermuizen uit terwijl er nooit iets vreemds met die kast aan de hand was! Maar goed, Silvy was dus erg geschrokken en viel hard op de grond. Ze wreef over haar bips. “Die heeft nu een blauwe plek!” Ze probeerde op te staan maar haar knieen knikten nog! Silvy kroop naar het bureau en ze gebruikte het even als steun. Waar kwamen die beesten vandaan? Dacht Silvy. Ze had werkelijk geen idee. Misschien uit een land hier ver vandaan of was het allemaal een droom. Ach ja, wie weet! Wat kon het haar ook schelen ze moest die kaart vinden nog voor het licht was! En toen ze op haar horloge keek had ze nog 5 uur om hem te zoeken. De uren verstreken en net voor het laatste uur in wou gaan vond Silvy de kaart onderaan de puinhoop die ze ondertussen had veroorzaakt! Ze liep weer alle trappen af naar beneden, zonder er aan te denken wat er allemaal gebeurt was. Mevrouw Swink zat in stoel in het zonnetje op het terras. Toen Silvy op het terras was gaf ze Mevrouw Swink de kaart. “Wel wel, je hebt de kaart toch gevonden waarvan ik dacht dat ik hem had weggegooid…” Zei ze op een opgewekte toon. “Het was me een genoegen mevrouw.” Zei Silvy met een neutraal gezicht, maar eigenlijk dacht ze: Laat me dat nooit meer doen. Begrepen Mevrouw? Mevrouw Swink klapte 3 keer in haar handen, “Oscar, Oscar? Waar blijft hij toch? Ik wil mijn thee!” zei ze ongeduldig. Oscar kwam er al aan lopen, het leek wel alsof hij gevochten had: Hij had overal kleine schrammetjes en rode plekjes, en plekjes alsof er klauwtjes hadden gezeten. “Jij bent ook altijd te laat. En nu ben je zelfs vergeten om suiker in mijn thee te doen!” riep mevrouw Swink op verwijtende toon. “Silvy wil jij even een pakje suiker halen? Het staat in het linkerkastje bovenin.” Zei ze daarna. “Ja mevrouw. Ik weet waar het suiker staat.” Zei Silvy moe. Silvy liep naar de keuken. En liep naar het ‘suiker-kastje’, zo noemde ze het kastje waar alle zoete dingen stonden, waaronder de suiker. Silvy moest vroeger altijd het keukentrapje gebruiken om bij de suiker te kunnen (want Oscar vergat wel vaker de suiker in de thee te doen), maar nu kon ze er wel bij, alleen moest ze wel op haar tenen staan om erbij te kunnen. Nu Lenan er niet meer was had veel meer klusjes, eerst was het alleen maar kleren wassen en de afwas doen maar nu moest ze ook nog dingen zoeken op plekken waar ze eerst helemaal niet mocht komen! Silvy deed het ‘suiker-kastje’ open en pakte de suiker… en P-A-K-T-E de suiker. De suiker stonde er niet! Ik hoop niet dat we gister de suiker vergeten zijn te kopen! Ik heb nog gekeken of we nog suiker hadden! Dacht Silvy in paniek. Mevrouw Swink lust haar thee niet zonder suiker! O, wat moet ik nu doen? Plotseling zag Silvy allemaal glimmende witte korreltjes op de grond liggen, eerst viel het niet op, maar dat kwam door de paniek. Silvy ging op haar buik liggen om de glimmende witte korreltjes beter te kunnen bekijken, ze pakte een van de korreltjes op en hield het vlakbij haar oog, ze kneep een oog dicht. Het was suiker! Silvy schrok. Hoe kwam de suiker op de grond? Silvy rende de tuin in en bracht Mevrouw Swink op de hoogte. “Mevrouw Swink, de suiker is op.” Mevrouw Swink leek niet verbaast.”Ik dacht dat Oscar gister spullen ging kopen die we nodig hadden.” Oscar keek op het boodschappenlijstje dat hij gister had gemaakt. “Melk, boter, kaas, ham, brood, eieren, zout, karnemelk, crackers, frambozen en sinasappels. Geen suiker… Silvy jij zei dat we nog suiker hadden.” Oscar keek Silvy aan, die het plots helemaal warm kreeg. “W-we hadden toen nog suiker. Ik, ik weet het zeker!” Zei Silvy stotterend. “Waar is het nu dan?” Mevrouw Swink klonk wat bozer dan daarnet. “I-ik weet het niet mevrouw! Echt niet”

Plannetje

Silvy had huisarrest. Oscar en Mevrouw Swink dachten allebei dat Silvy het laatste beetje suiker zelf had opgesnoept. Silvy was boos dat ze dat dachten, ze had nog zó uitgekeken naar het weekend, maar nu kon ze dus niet naar de tuin van Mevrouw Bolleva. Silvy hielp Mevrouw Bolleva altijd met het tuinieren, maar deze keer niet. Silvy zuchtte, wat kon ze nu doen? Ze had in haar eigen kamertje al haar spullen opgeruimd, ze had de verwarming aangedaan en al gegeten. Maar nu had ze niets te doen. Misschien… nee, dat zou geen goed idee zijn. Maar misschien zou het wel lukken. Silvy zou stiekem naar buiten kunnen gaan en kon dan toch Mevrouw Bolleva met haar tuin helpen! Alleen zou het geen goed idee om via de voordeur te gaan, dan maar via de achterdeur… die deur was sinds vier jaar geleden al niet meer gebruikt. Silvy moest even nadenken hoe ze daar ook alweer kwam. Ze wist de weg wel tot het deurtje van de bibliotheek… waar ze trouwens ook al een jaar niet was geweest omdat ze niet veel las. Silvy probeerde haar kamerdeur zo geluidloos open te doen, de deur ging open en toen ineens *KRAAK* Silvy schrok, de deur kraakte zo erg dat ze het wel gehoord hadden moeten hebben. Silvy wachtte een minuut, niets Oscar was nog niet gekomen. “Fieuw, dat was even schrikken.” Silvy liep verder. Ze deed het heel voorzichtig, Oscar had scherpe oren en ze wilde geen enkel risico lopen (letterlijk). De vloer was dan nog makkelijk, maar de trap, daarvoor moest ze oppassen.

De Achterdeur

Nog een laatste trede! Zweetdruppeltjes rolden over Silvy’s wangen. Je kan het Silvy! Silvy probeerde positief te blijven, maar dat werd met elke trede lastiger. De tredes kraakten verschrikkelijk en het was al lastig genoeg om voorzichtig te zijn, maar dan daarbij ook stil zijn?! Nee, dat was niks voor Silvy. Stil zijn, stil zijn, stil zijn… voor Silvy was dit een echte uitdaging omdat ze nooit stil kon zijn. *KRIEK* daar kraakte weer een trede. Deze keer moest Oscar het echt gehoord hebben, anders zou hij zichzelf niet zijn. Silvy stond stil, ze was bang dat ze haar betrapt zouden hebben en wou weer zo snel mogelijk naar haar kamertje rennen. Maar dat kon niet, niet nu ze de trap af was. Silvy hoorde al dat er iemand aankwam, ze probeerde zo stil mogelijk te zijn. De stappen kwamen dichterbij, en toen stopte de ze ineens. Silvy hield haar adem in. De stappen kwamen niet dichterbij, en gingen ook niet weg.